Para adestrarse no sempre inacabado traballo de mellorar nas nosas competencias emocionais, pódenos resultar de utilidade dedicar un espazo (reflexionar, respirar, bailar, gritar, debuxar, conversar, escoitar… pon o verbo que queiras, o que che axude a atoparte contigo de forma enteira) para unha sinxela reflexión en base á imaxe que compartimos.

A pregunta é sinxela de formular, pero máis complexa de responder: Quen quero ser nesta pandemia?

Animámoste a que te sitúes nese percorrido que se mostra, a que te preguntes onde queres estar e como o vas a lograr.

 

 

Se desexas afondar nisto do medo, convidámosche a ler a José Antonio Marina: (2006) Anatomía del miedo. Ver máis.

Boa reflexión, e boa sorte!

Se te animas a compartir a túa reflexión farás un agasallo para as persoas que visitan a web de ALGALIA. Escoitámosche de forma sublime. Anímate a comentar!

Equipo VIRADA. Ander, Itzi, Celso, Begoña e David.

Voltar

2 comentarios en “Que tipo de persoa quero ser nesta pandemia?

  1. Esta situación que estamos a vivir sérvenos para medrar a nivel emocional. É un bo momento para identificar emocións, sentimentos e pasar da zona de aprendizaxe á zona de crecemento. Persoalmente creo que me atopo pasando esta liña e estou cunha actitude moi positiva, apreciando o que teño, desfrutando do presente, sen aferrarme ao pasado e vendo o futuro con esperanza. E sobre todo, sen compararme. Nestes intres, as redes sociais saturan de información e situacións que nos poden facer desarrollar sentimentos de inferioridade, de culpabilidade, de apatía… Videos continuos para facer exercicio, facer recetas, manualidades, formación online, costura , que si maquillaxe, ponte guapa….. como vou a facer todo se teño que traballar, atender aos deberes da miña filla, extremar a limpeza e desinfección da casa, ir ao super e facer unha compra para unha semana…Para atopar o meu benestar emocional debo centrarme na miña situación persoal, analizar que é o que me fai sentir ben e facelo, non angustiarse co que fan os demáis, senón facer o que necesito. E sobre todo buscar a maneira de adaptarme a esta nova situación sendo eu mesma.

  2. Mis sensaciones han ido evolucionando desde una sensación de expectación, curiosidad, vulnerabilidad… con la necesidad de empaparme de toda la información médica, resoluciones políticas, debates entre expertos, en definitiva, absorber todo lo que podía para entender el alcance de la enfermedad y las implicaciones que tendrían en nuestras actuaciones en el día a día. Sólo tengo cierta incertidumbre cuando pienso en que muchas personas puedan olvidarse rápido de las ventajas que nos está dando esta situación (dejar de ser tan individualistas y pensar en quien tenemos al lado y en dedicar tiempo a todas esas cosas que son importantes y que, muchas veces, dejamos en un segundo plano). Pero todo ello desde la serenidad y la seguridad de que superaremos esta situación y, sobre todo, sin marcarme plazos, ya que el tiempo es siempre un enemigo ‘invisible’, al que le damos demasiada importancia, depositando en él la voluntad de nuestras acciones y decisiones.
    Por lo cual me encuentro en la ZONA DE APRENDIZAJE; siempre pienso que cuando surge una dificultad, tenemos un momento para desahogarnos (de manera razonable) y, a partir de ahí, aprovechar la oportunidad para aprender algo. Por lo que esta situación me carga de energía para ver los cambios positivos que se están dando (la forma en la que nos relacionamos con los vecinos, con nuestra familia y con todos aquellas personas que nos rodean), las ganas de hacer cosas que siempre dejábamos para mañana, cambiar rutinas supone hacer cosas nuevas y eso siempre es enriquecedor.
    Gracias a todas/os por compartir vuestras reflexiones, me he sentido muy reflejado y sobre todo me han transportado, en mis pensamientos, al deseo de volver a disfrutar de esos pequeños-grandes momentos.
    Un fuerte abrazo!

Deixa un comentario

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *